‘De mismatch tussen vraag en aanbod manifesteert zich in de uitvoering, maar het is natuurlijk niet een probleem van die uitvoering alleen. Zowel werkgevers als werknemers hebben er last van als ze lang – soms te lang – moeten wachten op een beoordeling of een herbeoordeling. Het is aan de politiek om alle belangen te wegen en de beslissingen te nemen. Het is aan SZW om hen te adviseren en beleid te maken, en daarmee randvoorwaarden te scheppen voor de uitvoering van dat beleid. Nu we weer een kabinet hebben, kunnen we weer grotere besluiten voorleggen aan de politiek.

De mismatch oplossen kan niet alleen door de aanbodkant – de artsencapaciteit – aan te pakken, maar ook door te kijken of we wat kunnen doen aan de hoeveelheid beoordelingen die gevraagd wordt. In de uitvoering gaat dat bijvoorbeeld om verschillende uitvoeringsvarianten van de eerstejaarsziektewetbeoordeling. Verder werken we aan een convenant tussen werkgevers, UWV en private verzekeraars om onnodige herbeoordelingen te vermijden. Maar we kijken ook naar het stelsel: is het mogelijk om vanuit wet- en regelgeving de vraag naar beoordelingen te verminderen? Dat heeft ook gevolgen voor werkgevers en werknemers, en daarom hebben we periodiek overleg met de sociale partners (werkgevers- en werknemersorganisaties) om mogelijkheden tot verandering van het stelsel te bekijken. Keuzes daarin zijn uiteindelijk aan de politiek.

Het doel van SZW is om mensen zo snel mogelijk (weer) aan het werk te helpen en een vangnet te bieden in de vorm van de juiste uitkering als dat nodig is. We doen dit voor de burger. Tijdens een werkbezoek in Heerlen zagen we dat de teamleden in de SMC’s door deze nieuwe werkwijze meer kunnen betekenen voor een cliënt: ze kunnen minder in protocollen en hokjes denken en hebben meer ruimte om met het hele team te bekijken: wat is nuttig voor deze cliënt? Dat het proces vervolgens ook efficiënter verloopt, is vanuit SZW bezien een belangrijke bijvangst.’